Ἱερό Παρεκκλήσιο Αγίας Μακρίνας, Τρίπολη

Αγία Μακρίνα, αδελφή του Αγίου Βασιλείου Αρχιεπισκόπου Καισαρείας,
Καππαδοκίας Ουρανοφάντορος του Μεγάλου.

19 Ιουλίου εορτή της Οσίας Μακρίνης στο ομώνυμο παρεκκλήσιο της κάτωθεν του Μητροπολιτικού Ιερού Ναού Αγίου Βασιλείου Τριπόλεως.
Την  Παρασκευή 18η Ιουλίου 2014 τελέσθηκαν τα Θυρανοίξια του ως άνω Παρεκκλησίου.

Το Παρεκκλήσιον της Αγίας Μακρίνας, αδελφής του Μεγάλου Βασιλείου, μια προσφορά στον διαβάτη ή εκείνον που δυσκολεύεται να ανέλθει τις επιβλητικές κλίμακες του μνημείου, το οποίο το υπουργείο Πολιτισμού κήρυξε «ιστορικό, διατηρητέο μνημείο.

Βίος της Αγίας

Η αγία Μακρίνα, έζησε τόν τέταρτο (Δ΄) αιώνα σέ μία από τίς ωραιότερες πόλεις τής Μικράς Ασίας, τήν Καισάρεια τής Καππαδοκίας. Γεννήθηκε τό 327 μ.Χ.. Ανήκε σέ πολύτεκνη οικογένεια καί ήταν τό πρώτο καί μεγαλύτερο παιδί. Η μητέρα της, η αγία Εμμέλεια, είχε σύζυγο τόν Βασίλειο, καί από τό γάμο τους απέκτησαν δέκα παιδιά, τέσσερα αγόρια - έξι κορίτσια. Η οικογένεια αυτή ήταν υπόδειγμα οικογενείας.
Η αγία Μακρίνα, ως μεγαλύτερη, αναδείχθηκε δεύτερη μάνα τού σπιτιού. Φρόντιζε μέ στοργή γιά τα αδέρφια της καί συνέβαλε στήν διαπαιδαγώγησή τους. Τρείς έγιναν επίσκοποι· ο ένας είναι ο Μέγας Βασίλειος, ο δεύτερος είναι ο Γρηγόριος Νύσσης, ο τρίτος είναι ο Πέτρος επίσκοπος Σεβαστείας· τό τέταρτο αγόρι, ο Ναυκράτιος, έγινε μοναχός. Είχε δέ καί πέντε αδελφές. Ο πρώτος από τά αγόρια, ο Μέγας Βασίλειος, είναι καύχημα τής Εκκλησίας· σοφός ιεράρχης, πού σπούδασε τήν ελληνική φιλοσοφία στήν Αθήνα.
Η Μακρίνα λοιπόν ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και ανατράφηκε από τους γονείς της με πολλή επιμέλεια· «και της ψαλμωδουμένης γραφής ουδ’ ο,τιούν ηγνόει», εκτός δηλαδή από τα άλλα, ήξερε και όλο το Ψαλτήριο.

Ο πατέρας της σε μικρή ακόμα ηλικία την αρραβώνιασε με κάποιον καλό νέο, αλλά ο νέος αυτός πέθανε πριν να έλθει ο καιρός για το γάμο. Αυτό ήταν αρκετό· η Μακρίνα, σαν και να είχε γίνει ο γάμος, έμεινε πιστή στη γνώμη του πατέρα της κι αφοσιώθηκε να βοηθήσει τη μητέρα της στην ανατροφή των αδελφών της. Όλα τα αδέλφια στο σπίτι τη σέβονταν σαν δεύτερη μητέρα τους, και είν’ αυτή που κατόρθωσε να πείσει τον Μέγα Βασίλειο να αφήσει τη δικηγορική και να γίνει μοναχός. Όταν μάλιστα πέθανε ο πατέρας της, η Μα­κρίνα ανέλαβε να αναθρέψει και διδάξει τον ένατο αδελφό της Πέτρο, τον έπειτα επίσκοπο Σεβαστείας· «επί πάσαν την υψηλοτέραν ήγαγε παίδευσιν».

Αλλά η οσία Μακρίνα δεν υπήρξε μόνο για την οικογένειά της «του βίου διδάσκαλος» και «μετά την μητέρα μήτηρ», αλλά και μεγάλη οσία και μοναχή. Όταν μεγάλωσαν οι αδελφοί της και πήραν ο καθένας το δρόμο του, η Μακρίνα αποτραβήχθηκε στα οικογε­νειακά τους κτήματα στον Πόντο κι εκεί ίδρυσε μεγάλο και υποδειγματικό γυναικείο κοινόβιο μοναστήρι.
Η οσία Μακρίνα πέθανε ένα χρόνο μετά το θάνα­το του αδελφού της Μεγάλου Βασιλείου, δηλαδή το 380. Ο άγιος Γρηγόριος ο επίσκοπος Νύσσης, αδελφός της, που βρέθηκε παρών στο θάνατό της και της έκλεισε τα μάτια, μας περιγράφει συγκινητι­κά τις τελευταίες στιγμές της. Μας απομνημονεύει και την προσευχή της οσίας πριν παραδώσει το πνεύμα, μια προσευχή γεμάτη πίστη και ελπίδα, που αρχίζει με αυτά τα λόγια·

«Συ έλυσας ημίν, Κύριε, του θανάτου τον φό­βον·
συ ζωής αληθινής αρχήν ημίν εποίησας το τέλος της ενταύθα ζωής».

Αμήν.

Μητροπολιτικός Ἱ. Ναός Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως

Ὁ Μητροπολιτικός Ἱερός Ναός Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως εἶναι ἕνα ἰδιόμορφο Ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό μνημεῖο, μέ ἰδιαίτερη ἱστορική καί καλλιτεχνική ἀξία. Ἡ ἰδιομορφία του ἔγκειται στό ὅτι στό ἰσόγειο τοῦ Ναοῦ ὑπάρχουν 14 εἰδικοί χώροι, οἱ ὁποῖοι σήμερα λειτουργοῦν ὡς καταστήματα, γραφεῖα, ἀποθηκευτικοί χώροι κ.ἄ. Πάνω ἀπό τό ἰσόγειο καί τούς χώρους αὐτούς εἶναι κτισμένος ὁ Κυρίως Ναός, ἐνῶ γύρω ἀπ' αὐτόν ὑπάρχει τό Πραύλιο, στό ὁποῖο ὁδηγοῦν δύο μεγαλόπρεπες μαρμάρινες σκάλες. Οἱ κάτω ἀπό τόν Ναό χῶροι (καταστήματα κ.ἄ.) καταλαμβάνουν μόνο τό μέρος πού βρίσκεται κάτω ἀπό τό προαύλιο, ἐνῶ στό κέντρο τοῦ ἰσογείου καί κάτω ἀκριβῶς ἀπό τόν κυρίως Ναό, δέν ὑπάρχει πρόσβαση. Ὁ Ναός εἶναι κτισμένος ἐξωτερικά ἐξ ὁλοκλήρου μέ μάρμαρο καί δημιουργεῖ στούς ἐπισκέπτες χαρακτηριστική ἐντύπωση, ὥστε δίκαια θεωρεῖται τό σύμβολο τῆς Τρίπολης, τῆς πόλεως ἡ ὁποία συνδέεται στενά μέ τήν μεγάλη Ἑλληνική Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί τήν ἀπαρχή τῆς ἱστορίας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ.

Ἡ ἱστορία του ἀρχίζει σχεδόν ταυτόχρονα μέ τήν ἱστορία τῆς πόλεως. Ἀνέκαθεν ὁ Ναός ἦταν γνωστός περίπου μέ τή σημερινή του μορφή, δηλ. ὡς ἑνιαῖο κτιριακό συγκρότημα Ναοῦ καί «ἐργαστηρίων», ὅπως ὀνομάζονταν οἱ κάτω ἀπό τόν Ναό χῶροι τήν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας καί τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης.

Οἱ πρῶτες ἀσφαλεῖς ἱστορικές μαρτυρίες μᾶς πληροφοροῦν ὅτι στούς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας στόν χῶρο ἀκριβῶς τοῦ σημερινοῦ Ναοῦ, ὑπῆρχε ἕνα μεγάλο μουσουλμανικό τέμενος (τζαμί). Ὡστόσο, στήν ἐποχή τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, οἱ πρεσβύτεροι κάτοικοι τῆς πόλεως ἐβεβαίωναν ὅτι στόν ἴδιο χῶρο ὑπῆρχε «ἀνέκαθεν» Ναός τοῦ Ἁγίου Βασιλείου. Δέν εἳναι ἀκριβῶς γνωστό οὔτε τό μέγεθος, οὔτε ἡ μορφή τοῦ ἀρχικοῦ αὐτοῦ Ναοῦ. Δεδομένου, ὅμως, ὅτι τό τέμενος εἶχε κατεύθυνση πρός τήν ἀνατολή, ὅπως συμβαίνει στούς Ὀρθοδόξους χριστιανικούς Ναούς καί ὄχι στά ἰσλαμικά τεμένη, μποροῦμε νά ὑποθέσουμε, χωρίς νά εἶναι ἀπόλυτα βέβαιο, ὅτι τό παραπάνω τζαμί ἦταν ὁ ἀρχικός Ναός τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, τόν ὁποῖο οἱ Τοῦρκοι μετέτρεψαν κάποτε σέ δικό τους τέμενος, ὅπως συνήθιζαν. Αὐτό ἔγινε πιθανῶς τό 1715, ὅταν οἱ Τούρκοι κατέλαβαν καί πάλι τήν Πελοπόννησο ἀπό τούς Ἐνετούς.

Ὁ χρόνος ἵδρυσης τοῦ πρώτου Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου εἶναι ἄγνωστος. Δεδομένου, ὅμως, ὅτι ἡ προφορική παράδοση κατά τήν ἐποχή τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως δεχόταν ὅτι ὁ παλαιός Ναός ὑπῆρχε ἐκεῖ «ἀνέκαθεν», καί ὅτι ἡ μετατροπή του σέ τζαμί τοποθετεῖται γύρω στό 1715, εἶναι φανερο ὅτι ἡ ἵδρυση τοῦ πρώτου Ναοῦ πρέπει νά τοποθετηθεῖ σέ πολύ παλαιότερη ἐποχή καί ὁπωσδήποτε στήν πρό τοῦ 1715 περίοδο.
Ὁ ἀρχικός αὐτός Ναός (μετέπειτα τζαμί) ἦταν μαρμαρόκτιστος καί ἔμοιαζε κατά πολύ μέ τόν σημερινό. Κάτω ἀπ' αὐτόν καί στίς τέσσερις πλευρές του, ὑπῆρχαν «ἐργαστήρια» (καταστήματα) καί πάνω ἀπ' αὐτά «Νάρθηκας» (Προαύλιο) μέ ὀροφή, ἡ ὁποία στηριζόταν σέ μαρμάρινες στῆλες. Στό ἐμπρός μέρος ὑπῆρχαν πλατάνια. Ὑπῆρχε, ἐπίσης, ἐκεῖ συντριβάνι καί βρύση. Αὐτή τή μορφή εἶχε τό κτίσμα, ὅταν οἱ Ἕλληνες κατάλαβαν τήν πόλη ἀπό τούς Τούρκους στίς 23 Σεπτεμβρίου τοῦ 1821.

Ἀμέσως μετά τό γεγονός αὐτό, τό ἰσλαμικό τέμενος ἐγκαινιάστηκε σέ Ὀρθόδοξο Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, μέ βάση τήν παράδοση πού ἐπικρατοῦσε, ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ἔλους Ἄνθιμο. Σ' αὐτόν τόν Ναό προσκύνησε ὁ ἀπελευθερωτής τοῦ Ἔθνους Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καί οἱ πρωτεργάτες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως.

Ὅμως, τόν Μάιο τοῦ 1825 ὁ Ἰμπραήμ μέ πολυάριθμα στρατεύματα κατέλαβε ὅλες σχεδόν τίς ἀπελευθερωμένες περιοχές τῆς Πελοποννήσου, μεταξύ αὐτῶν καί τήν Τρίπολη, τήν ὁποία κατεῖχε μέχρι τό 1828. Ὅταν τό ἔτος αὐτό ὑποχρεώθηκε νά ἐγκαταλείψει τήν πόλη, τήν κατέστρεψε σχεδόν ἐξ ὁλοκλήρου. Ἔτσι, κατεδαφίστηκε ὁλοσχερῶς καί ὁ τότε Ναός τοῦ Ἁγίου Βασιλείου μέ τά κάτω ἀπ' αὐτόν κτίσματα (1828).

Μετά τήν ἐπανάκτηση τῆς πόλεως (1828) καί μέχρι τό 1855, ἐγκαταστάθηκαν στό χῶρο τῶν ἐρειπίων τοῦ Ναοῦ 65 πρόχειρα ἐργαστήρια καί μικροκατασκευές (παραπήγματα). Ἀνάμεσά τους διασωζόταν σέ λασπώδη χῶρο ἡ Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ναοῦ καί ἔκαιγε κανδήλι, ὅμως τά διαδραματιζόμενα στόν χῶρο δέν ἅρμοζαν καθόλου στήν ἱερότητά του.

Ἕνα τυχαῖο γεγονός ἔγινε ἀφορμή νά ξανακτισθεῖ τό σημαντικό αὐτό μνημεῖο τῆς πόλεως καί τῆς εὐρύτερης περιοχῆς. Ξαφνικά, τήν νύκτα τῆς 5ης Ἰουλίου τοῦ 1855 μιά μεγάλη πυρκαϊά κατέστρεψε ὅλα τά παραπήγματα, πού ὑπῆρχαν στό χῶρο τοῦ Ναοῦ, καί ἀπείλησε ὁλόκληρη τήν ἀγορά τῆς πόλεως. Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή ὁ Δῆμος Τριπόλεως ἐνήργησε ἀμέσως ὥστε νά πραγματοποιηθεῖ ἡ κοινή ἐπιθυμία τῶν κατοίκων γιά τήν ἀνέγερση τοῦ ἱστορικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Βασιλείου. Μεταξύ τῶν πρωτεργατῶν τῆς προσπάθειας ἦταν καί ὁ τότε δημοτικός σύμβουλος Θεόδωρος Ρηγόπουλος, ὁ ὁποῖος εἶχε χρηματίσει κατά τό παρελθόν γιά πολλά χρόνια γραμματέας τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη καί ὁ ὁποῖος διασώζει πληροφορίες γιά τήν ἱστορία τοῦ Ναοῦ.

Ἀρχικά, ὑπῆρξε προβληματισμός σχετικά μέ τήν μορφή μέ τήν ὁποία ἔπρεπε νά ἀνοικοδομηθεῖ ὁ Ναός, ἄν δηλαδή ἔπρεπε νά κατασκευασθεῖ μόνο ὁ Ναός ἤ μαζί μέ τά «ἐργαστήρια», ὅπως ἦταν στό παρελθόν. Τελικά, ἀποφασίστηκε νά ἀνοικοδομηθεῖ στήν ἀρχική του μορφή, δηλαδή μαζί μέ τά «ἐργαστήρια». Ὑπῆρχαν, ὅμως, καί οἱ ἀντιρρήσεις ὅτι δέν ἐπιτρέπεται κάτω ἀπό ἕναν Ὀρθόδοξο Ναό νά ὑπάρχουν «ἐργαστήρια» ἤ καταστήματα. Γιά τό θέμα αὐτό ὁ Δῆμος ἐρώτησε τήν Ἱερά Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀπάντησε ὅτι αὐτό ἐπιτρέπεται κάτω καί γύρω ἀπό τόν Ναό, ἀρκεῖ τό κέντρο του νά εἶναι ἐπάνω στό ἔδαφος.

Ἀμέσως ἔγινε ἕνα πρόχειρο σχέδιο τοῦ Ναοῦ καί τῶν ἐργαστηρίων κατά τό παλαιό σχῆμα ἀπό τόν Θεόδωρο Ρηγόπουλο, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε στή μνήμη του τή μορφή τοῦ οἰκοδομήματος. Τά ἀκριβή σχέδια ἔγιναν ἀπό ἄγνωστο ἀρχιτέκτονα. Τά σχέδια πού ἐγκρίθηκαν τελικά περιελάμβαναν 14 ἐργαστήρια, ἀντί 12 ὅπως εἶχε προταθεῖ ἀρχικά, γιά περισσότερη σταθερότητα τοῦ οἰκοδομήματος. Ἀμέσως μετά τήν ἔγκριση τῶν σχεδίων ἔγιναν οἱ πρῶτοι ἔρανοι καί συγκεντρώθηκαν τά πρῶτα χρηματικά ποσά.

Τήν 6η Νοεμβρίου τοῦ 1855 σέ ἐπίσημη τελετή, πού ἔγινε προεξάρχοντος τοῦ Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας Θεοφάνους τοῦ Σιατιστέως (1852 - 1868), ἐτέθη ὁ θεμέλιος λίθος τοῦ Ναοῦ, ἐπί Δημάρχου Τριπόλεως Δημητρίου Γαλανιάδου. Στή συνέχεια κατασκευάστηκαν πρῶτα τά ἐργαστήρια, μέ σκοπό νά ἐνοικιαστοῦν ἀπό τόν Δῆμο καί μέ τά χρήματα τῶν ἐνοικίων νά ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἀνέγερση. Ὁ Ναός κτίστηκε μέ πελεκητούς λίθους ἀπό τήν γύρω περιοχή καί μέ ἄριστης ποιότητας μάρμαρο ἀπό τήν περιοχή τῶν Δολιανῶν Ἀρκαδίας.

Ἡ ὁλοκλήρωση τῆς κατασκευῆς καθυστέρησε κατά πολύ. Διήρκεσε περίπου 30 ἔτη καί αὐτό ἦταν φυσικό, ἀφοῦ τό ἔργο ἦταν ὑπερβολικά μεγάλο καί ὑπερβολικά δαπανηρό γιά τά δεδομένα τῆς πόλεως. Ἡ κεντρική Ἁγία Τράπεζα ἀφιερώθηκε, φυσικά, στόν ἅγιο Βασίλειο, Ἀρχιεπίσκοπο Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας καί μεγάλο Πατέρα καί Διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας. Ἔγιναν, ὅμως, καί δύο Παρεκκλήσια ἐντός τοῦ Ναοῦ (ὁ Ναός εἶναι «τρισυπόστατος»): ἕνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, πού ἑορτάζει τήν 25η Μαρτίου, ἡμέρα πού ἔγινε ἡ ἐπίσημη ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης, καί ἕνα τῆς Συλλήψεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου, πού ἑορτάζει τήν 23η Σεπτεμβρίου, ἡμέρα πού ἀπελευθερώθηκε ἡ πόλη ἀπό τούς Τούρκους («ἅλωση τῆς Τριπολιστᾶς»). Μέ τά Παρεκκλήσια αὐτά ὁ Ναός συνδέει τό ὄνομά του μέ τή νεότερη ἱστορία τῆς πόλεως, ἀλλά καί μέ τή γενικότερη ἱστορία τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ κράτους. Στίς 3 Ἰουνίου τοῦ 1884 ἔγιναν τά ἐπίσημα ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ ἀπό τόν Μητροπολίτη Μαντινείας καί Κυνουρίας Θεόκλητο Α' Βίμπο (1869 1903).

Περί τό ἔτος 1887 ὁλοκληρώθηκαν τά ἔργα στόν Τροῦλλο τοῦ Ναοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιστρώθηκε ἐξωτερικά ἐξ ὁλοκλήρου μέ χαλκό. Στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνα κατασκευάσθηκαν τά δύο συμμετρικά Κωδωνοστάσια, τά ὁποῖα ἀρχικά δέν ὑπῆρχαν. Τό ἔτος 1911 φιλοτεχνήθηκαν τό μαρμάρινο Τέμπλο, ὁ Ἀρχιερατικός Θρόνος καί ὁ Ἄμβωνας, μέ δαπάνες τοῦ Ἀποστόλου Πετροπούλου ἤ Λεμῆ, μεγάλου εὐεργέτη τοῦ Ναοῦ. Τά παραπάνω ἐσχεδίασε ὁ μεγάλος Γερμανός ἀρχιτέκτονας Ἐρνέστος Τσίλλερ. Στή συνέχεια ἄλλοι μεγάλοι εὐεργέτες, οἱ ἀδελφοί Γεώργιος καί Δημήτριος Σπετσερόπουλοι, πού κατήγοντο ἀπό τήν Τρίπολη καί διέμεναν στό Κάιρο τῆς Αἰγύπτου, χρηματοδότησαν τήν ἁγιογράφηση τοῦ Ναοῦ, ἡ ὁποία ἔγινε κατά τά ἔτη 1924 - 1927 ἀπό τόν ἁγιογράφο Λώκη.
Τό ἔτος 1925 ἐγκαταστάθηκε στό ἕνα Κωδωνοστάσιο τό Ὡρολόγιο, πού σώζεται μέχρι σήμερα, ἐλβετικῆς κατασκευῆς ἀπό τήν καλύτερη ἑταιρεία τῆς ἐποχῆς, ἐνῶ τό ἔτος 1927 τοποθετήθηκε ἡ καμπάνα τοῦ Ὠρολογίου, ἐλβετικῆς καί αὐτή προελεύσεως. Καί τά δύο ἦσαν δωρεές τῶν ἀδελφῶν Σπετσεροπούλων. Τό Ὡρολόγιο ἐθεωρεῖτο ἀπόλυτης ἀκρίβειας καί γιά πρώτη φορά εἶχε εἰσαχθεῖ παρόμοιο στήν Ἑλλάδα. Τό ἔτος 1930 ἐδωρήθησαν στό Ναό 5 πολυέλαιοι, ἀγορασμένοι ἀπό τούς ἀδελφούς Σπετσερόπουλους στό Παρίσι.

Κατά καιρούς ἔγιναν διάφορα ἔργα καί ἐγκαταστάσεις (δάπεδα, θέρμανση κ.τ.λ.), ὥστε νά λάβει ὁ Ναός ἐσωτερικά τήν σημερινή του μορφή. Τό 1991 ἔγινε ἐξωτερική ἀνακαίνιση τῆς στέγης καί στεγανοποίηση τῆς ὀροφῆς τοῦ Ναοῦ μέ χρήση μολύβδου, γιά τήν ἀντιμετώπιση προβλημάτων ὑγρασίας πού προέκυψαν στόν Ναό. Ταυτόχρονα ἔγινε καί ἐξωτερικός καθαρισμός τοῦ Ναοῦ.

Τό ἔτος 1960 μετεφέρθη στόν Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Βασιλείου γιά περισσότερη τιμή καί ἀσφάλεια, ἡ τιμία Κάρα τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Δημητρίου, πολιούχου Τριπόλεως, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε στήν Τρίπολη τό 1803. Μέχρι τότε ἡ Κάρα τοῦ Ἁγίου φυλασσόταν στό Παρεκκλήσιο τοῦ Νεομάρτυρος, τό ὁποῖο βρίσκεται στό τόπο ἀκριβῶς τοῦ Μαρτυρίου του, καί ὑπάγεται στόν Μητροπολιτικό Ναό. Ἡ Κάρα τοῦ Νεομάρτυρος Δημητρίου εἶναι τό σπουδαιότερο ἱερό κειμήλιο τοῦ Ναοῦ καί ἀποτελεῖ πηγή χάριτος καί ἁγιασμοῦ γιά κάθε προσκυνητή. Τό ἔτος 1995 κατασκευάστηκε νέα ἀργυρή λειψανοθήκη τῆς Κάρας τοῦ Ἁγίου καί μαρμάρινο Προσκυνητάριο, μέ δαπάνες τῆς μακαριστῆς Ἀναστασίας Κ. Κλουκίνα.

Τά ἔτη 1963 ἤ 1964 ἐδωρήθη στό Ναό ἀπό ἰδιώτη, ἡ παλαιά ἱερά εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα ἀπό τά κειμήλια τοῦ Ναοῦ. Τό 1999 κατασκευάστηκε μαρμάρινο Προσκυνητάριο τῆς Εἰκόνος, πανομοιότυπο μέ τό Προσκυνητάριο τῆς Κάρας τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Δημητρίου, μέ δαπάνες τῶν εὐλαβῶν Κων/νου καί Ἐλευθερίας Καλομητσίνη
Σταθμό στήν νεότερη ἱστορία τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Βασιλείου ἀποτελεῖ ἡ μεγάλη πυρκαϊά τῆς 7ης Ὀκτωβρίου τοῦ 1995, ἡ ὁποία κατέστρεψε ὁλοσχερῶς τήν εἴσοδο καί προκάλεσε μεγάλες φθορές στό ἐσωτερικό του. Ὁ Ναός προσπαθεῖ νά ἐπουλώσει τίς πληγές του ἀπό τήν μεγάλη αὐτή καταστροφή καί γίνονται σημαντικές προσπάθειες πρός αὐτή τήν κατεύθυνση.

Ἀπό τό ἔτος 2011, πού ἀνέλαβε καθήκοντα Προέδρου τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου τοῦ Μητροπολιτκοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως, ὁ Αἰδεσιμώτατος Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Σουρλίγγας, ἐτέθη ὡς κύριο μέλημα ἡ συντήρησις καί ἀνακαίνισις τοῦ ὡς ἄνω Ἱεροῦ Ναοῦ.  Ἀρωγοί σ’ αὐτήν τήν προσπάθεια τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, ἦρθαν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας κ. ΑΛΕΞΑΝΔΟΣ καί διάφοροι ἄλλοι δωρητές, τούς ὁποίους καί θερμῶς εὐχαριστοῦμε.  Μέ τήν συμβολή αὐτῶν ἀπεκατεστάθησαν οἱ ζημιές πού εἶχε προκαλέσει στό Ναό ἡ πυρκαϊά τοῦ 1995, καί ὁ πανδαμάτωρ χρόνος. Ἐργασίες συντηρήσεως -ἀποκαταστάσεως τῶν ἁγιογραφιῶν καί τοῦ διακόσμου τοῦ Ναοῦ, σέ συνδυασμό μέ τόν κατάλληλο ἐλαιοχρωματισμό τῶν μεγάλων ἐπιφανειῶν αὐτοῦ ἀπό ἔμπειρους τεχνίτες, ἐφανέρωσαν τήν πρώτη του αἴγλη καί μεγαλοπρέπεια.  Ἡ ἔνδυσις τῆς Ἁγίας Τραπέζης καί τῆς Προθέσεως μέ καινουργῆ καλύμματα, ἡ ἀντικατάστασις τῶν παλαιῶν πολυελαίων μέ καινούργιους, ἡ τοποθέτησις καινούργιων καθισμάτων, τό στρώσιμο τοῦ Ναοῦ μέ καινούργιες μοκέτες καί ἄλλες βελτιώσεις πού πραγματοποιήθησαν ἄλλαξαν τήν ὄψη τοῦ Ναοῦ.  Ἀδύνατον νά μήν σταθοῦμε  καί νά μήν ἐπαινέσουμε τήν κ. Παρασκευήν Παπαδάκου, ἡ ὁποία συνέβαλε τά μέγιστα ὡς μέλος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ  Συμβουλίου τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως στό ἔργο συντηρήσεως καί ἀνακαινίσεως αὐτοῦ, καταβάλλοντας ὄχι μόνο κόπον ἀλλά καί μεγάλην οἰκονομικήν στήριξιν.

Τό ἔτος 2005, μέ πρωτοβουλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλεξάνδρου, ἑορτάστηκε ἐπισήμως ἡ ἐπέτειος τῶν 150 χρόνων ἀπό τήν θεμελίωση τοῦ Ναοῦ (1885 - 2005) μέ Ἀρχιερατικό Συλλείτουργο καί ἄλλες πνευματικές ἐκδηλώσεις. Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή τοποθετήθηκαν δύο προτομές στόν ἐξώστη τοῦ Ναοῦ, μιά τοῦ ἀπελευθερωτῆ τοῦ γένους Θεοδώρου Κολοκοτρώνη καί μία τοῦ ἡρωϊκοῦ Μητροπολίτου Τριπολιτσᾶς Δανιήλ (1819 - 1833). Τό ἔτος 2012 τοποθετήθηκαν στόν ἐξώστη τοῦ Ναοῦ ἑπτά ἐπιπλέον προτομές Ἀρχιερέων, ἀρχιερατευσάντων στήν Ἱερά Μητρόπολη Μαντινείας καί καί Κυνουρίας, μέ προσωπικές δαπάνες τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλεξάνδρου
Σήμερα ὁ Μητροπολιτικός Ναός τοῦ Ἁγίου Βασιλείου δέν ἀποτελεῖ μόνο ἱστορικό καί καλλιτεχνικό μνημεῖο, ἀλλά ἔχει νά ἐπιδείξει μιά ζωντανή παρουσία πνευματικῆς δράσεως καί προσφορᾶς. Ὅλη σχεδόν ἡ ζωή τῆς πόλεως καί τῆς γύρω περιοχῆς (γεγονότα ἱστορικά, καλλιτεχνικά, ἐπέτειοι, ἐκδηλώσεις, ἐπίσημες τελετές, ἐπισκέψεις προσωπικοτήτων κ.τ.λ.), στρέφεται γύρω ἀπό αὐτόν.

Ἡ κατ' ἐξοχήν, βέβαια, προσφορά του εἶναι ἡ πνευματική - ἐκκλησιαστική. Εἶναι ὁ Μητροπολιτικός Ναός τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας καί τό κέντρο τῆς ὁμώνυμης ἐνορίας τῆς Τριπόλεως. Σ' αὐτόν τελοῦνται ἡ Θεία Λειτουργία καί οἱ ἱερές Ἀκολουθίες, σύμφωνα μέ τό πρόγραμμα τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά μποροῦν οἱ πιστοί τῆς Ἐκκλησίας μας νά λειτουργοῦνται, νά προσεύχονται καί νά ἐπικοινωνοῦν μέ τόν Θεό. Γίνονται κηρύγματα σέ διάφορες Ἀκολουθίες καί ἑσπερινό κήρυγμα κάθε Κυριακή ἀπόγευμα. Λειτουργοῦν Κατηχητικά Σχολεῖα κάθε Σάββατο πρωΐ, γιά τήν πνευματική κατάρτιση τῶν νέων, διοργανώνονται ποικίλες ἐκδηλώσεις πνευματικῆς προσφορᾶς καί ὑπάρχουν Ἱερεῖς πού διακονοῦν τό Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, μέ ἀποτέλεσμα πλῆθος ἀνθρώπων ἀπό τήν πόλη καί τά γύρω χωριά νά βρίσκουν ἀνακούφιση καί νά καθοδηγοῦνται στήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή. Λαμβάνεται μέριμνα γιά ἐνδεεῖς καί ἀπόρους καί προσφέρεται κάθε εἴδους βοήθεια σέ ἀνθρώπους πού ἀντιμετωπίζουν προβλήματα. Ὅλα αὐτά καί ἄλλα παρόμοια ἀποτελοῦν τήν προσφορά τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Βασιλείου στή σύγχρονη τοπική κοινωνία.

Μητροπολιτικός Ἱ. Ναός Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως

Μηλιές Πηλίου — Ιερός Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Ο Ιερός Ναός των Παμμέγιστων Ταξιαρχών είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα του Δήμου Μηλεών. Βρίσκεται στο κέντρο του χωριού πάνω από την κεντρική πλατεία.

Χωρίς να είναι γνωστή η ακριβής χρονολογία κατασκευής του - όπως επίσης άγνωστοι είναι ο σχεδιαστής, ο κατασκευαστής και ο αγιογράφος - αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κτίσματα του χωριού. Σε επιγραφή όμως που βρίσκεται πάνω από την πύλη που υπάρχει στα πλάγια του ναού, πληροφορούμαστε ότι ανακαινίστηκε το 1741.

Ο ναός είναι αφιερωμένος στους Παμμέγιστους Ταξιάρχες αλλά και στους Αγίους Πάντες. 

Ο ρυθμός του είναι τρίκλιτη βασιλική με δώδεκα εσωτερικούς τρούλους και αποτελείται από τον πρόναο και τον κυρίως ναό. Τα δύο μέρη του ναού χαρακτηρίζονται από τις υπέροχες και εντυπωσιακές αγιογραφίες, όπως του Αγίου Σισώη των Χριστιανών Κοπτών της Αιγύπτου μπροστά στο λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου, του Αγίου Χριστοφόρου με τη μορφή προβάτου, του Ζυγού της Δικαιοσύνης, του Βελζεβούλ στις Πύλες της Κολάσεως αλλά και του Ζωδιακού Κύκλου στον πρόναο, ενώ στον κυρίως ναό ξεχωρίζει το καταπληκτικό ξυλόγλυπτο τέμπλο, περίτεχνα σκαλισμένο στο χέρι, καλυμμένο με φύλλο χρυσού και αγιογραφημένο από διάφορους αγιογράφους και με διάφορες τεχνοτροπίες.

Στην εσωτερική κατασκευή του ναού χρησιμοποιήθηκαν επαναστατικές και πρωτοποριακές λύσεις ώστε να έχει εξαιρετική ακουστική και συγχρόνως να περιοριστεί ο ήχος προς τα έξω. 
Έτσι κάτω από το δάπεδο του ναού υπάρχει ένα σύστημα από τέσσερα πηγάδια στις γωνίες και ένα στο κέντρο που επικοινωνούν με χιαστούς διαδρόμους - κανάλια τα οποία εξασφαλίζουν την στεγανότητά του, ενισχύοντας παράλληλα τους μπάσους ήχους, ενώ στις βάσεις των θόλων υπάρχουν ενσωματωμένα σαράντα οκτώ αναποδογυρισμένα πιθάρια, τέσσερα σε κάθε τρούλο τα οποία ενισχύουν τους πρίμους ήχους. 

Το όλο ακουστικό σύστημα αποδείχθηκε εξαιρετικό και αναγνωρίστηκε διεθνώς. Μάλιστα το 2000 οργανώθηκε με ειδική έγκριση του υπουργείου Πολιτισμού στο εσωτερικό του ναού εκδήλωση του χορωδιακού φεστιβάλ Μπαχ με φωνητικά έργα θρησκευτικής μουσικής.

Εξωτερικά ο ναός αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της τοπικής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, κατασκευασμένος με τρόπο που να μην προδίδει την αληθινή φύση του κτιρίου, λόγω της τουρκικής κατοχής, χωρίς καμπαναριό, με συμβατική στέγη, με την απουσία παραθύρων, και άλλων εκκλησιαστικών δειγμάτων.

Πέραν των άλλων ο Ιερός Ναός Παμμέγιστων Ταξιαρχών έχει και ένα ακόμη αξιοπρόσεκτο ιστορικό σημείο, αφού εδώ στις 7 Μαΐου του 1821, ο Άνθιμος Γαζής ύψωσε τη σημαία της επανάστασης και σήμανε την εξέγερση κατά του Τουρκικού ζυγού. Η σημαία σώζεται μέχρι και σήμερα στη βιβλιοθήκη Μηλεών «Ψυχής Άκος» (Θεραπεία Ψυχής), στο πάνω μέρος της πλατείας. Αντίγραφο της σημαίας υπάρχει στο Λαογραφικό Μουσείο Μηλεών.

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Σωτηρόπουλου «Μοναστήρια της Θεσσαλίας»

Κατά την ξενάγησή μας στην υπέροχη βυζαντινή Εκκλησία των Ταξιαρχών στις Μηλιές Πηλίου, ο κ. Μιχαήλ – Γαβριήλ (Επίτροπος του Ναού που ανέλαβε χρέη ξεναγού και τον ευχαριστούμε) μας εφιστά την προσοχή σε μια τοιχογραφία που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του Νάρθηκα: 

Πρόκειται για τον «Τροχό της ζωής του ανθρώπου» που αναφέρεται και ως τροχός της τύχης ή Rota Fortunae. Είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα παράσταση του πρόναου των Παμμέγιστων Ταξιαρχών, την οποία αντικρίζει ένας προβληματισμένος επισκέπτης, απομονωμένη στη δεξιά γωνία του πρόναου (για πολλά χρόνια ήταν καταχωνιασμένη πίσω από παλιά έπιπλα). 

Πρόκειται για μία παράσταση ζωδιακού κύκλου, η οποία δεν συναντάται συχνά σε Ορθόδοξους Χριστιανικούς ναούς. 

Ως δημιουργός της παράστασης θεωρείται άγνωστος Αγιορείτης μοναχός, ο οποίος αγιογράφησε τον ναό επί 33 έτη στα πρότυπα της διδασκαλίας που προσέλαβε κατά την παραμονή του στο Περιβόλι της Παναγίας. 

Στην απεικόνιση αυτή των Μηλέων, η όλη παράσταση επιγράφεται ως: «Ο Μάταιος Βίος του Πλάνου Κόσμου».

Ο τροχός διαιρείται σε τρεις ομόκεντρους κύκλους, στο κέντρο απεικονίζεται ο Μάταιος Κόσμος με τη μορφή εστεμμένου γήινου βασιλέα καθισμένου σε βασιλικό θρόνο.

Στον δεύτερο εσωτερικό κύκλο απεικονίζονται οι τέσσερις εποχές του χρόνου με ανθρωπόμορφους χαρακτήρες. Το Έαρ (άνοιξη) στην κορυφή εκπροσωπεί όμορφος καθισμένος νεανίας, που παίζει ανέμελα τη λύρα του. Το Θέρος φωτίζεται από λαμπερό ήλιο που επιβάλλει στον απεικονιζόμενο θεριστή να φορέσει καπέλο! Στο Φθινόπωρο εικονίζεται μεσήλικας μαζί με αμνούς και ποιμενική ράβδο, ενώ ο «Χυμών» (χειμώνας) έχει τη μορφή υπερήλικα ντυμένου με γούνα που απλώνει τα χέρια του προς την πυροστιά.

Στον τρίτο εσωτερικό κύκλο εικονογραφούνται και ονοματίζονται τα δώδεκα ζώδια με τους αντίστοιχους μήνες, με μικρή απόκλιση από τον αστρονομικό επιστημονικό ζωδιακό κύκλο. 

Στην εξωτερική πλευρά και γύρω από τον κύκλο του Τροχού υπάρχουν επτά ανδρικές μορφές σε διάφορες στάσεις, που αντιστοιχούν στις εξελικτικές φάσεις της ζωής του ανθρώπου, αρχομένης από την γέννηση όπου η ψυχή φαίνεται αγνή σαν άσπρος άγγελος. 

Ανάλογες επιγραφές (μερικώς ανορθόγραφες, αλλά αυτό δεν έχει σημασία) καθορίζουν την πορεία και την ψυχολογία της κάθε επερχόμενης ηλικίας. Νέος σκαρφαλώνει: «στρέφου, ὦ χρόνε, εν σπουδή όπως ταχὺ ανέλθω», για να φτάσει στην κορυφή του τροχού: «Ἰδού εγγὺς ελήλυθα καθίσαι εις τον θρόνον», να καθίσει στον επίγειο θρόνο της δύναμης και της δόξας και να πει: «ποιος υπάρχει ως εμέ ἤ τις υπέρ…;», ενώ συνεχίζει η αντίστροφη μέτρηση ως τα γεράματα: «Πώς εμέ τον δύστηνον ηπάτησας, ὦ κόσμε».

Σημαντικό σημείο η κορυφή του Τροχού της Ζωής, την οποία κατέχει μεσήλικας σαραντάχρονος, εστεμμένος και καθισμένος σε μεγαλοπρεπή θρόνο σαν βασιλιάς. 

Κρατάει στο δεξί χέρι πυρσό, σύμβολο γνώσης και εμπειρίας και στο αριστερό πουγκί παραφουσκωμένο, σύμβολο δυνάμεως και πλούτου, ο οποίος αναφωνεί υπεροπτικά: «Ποίος υπάρχει ως εμέ και τίς υπέρτερός μου;». Ταυτόχρονα, ένας νέος ανασηκώνεται δυνατά με ορμή και βιάζεται να καταλάβει τη θέση του ώριμου άνδρα της εξουσίας. «Ανυπόμονα είναι τα νιάτα, η ομορφιά η ομορφιά τα πλούτη, η κυριαρχία, η κοινωνία του προσφιλούς,ας μην εξαπατηθεί από αυτά ο σοφός». Είναι συγκλονιστική αυτή η ανάγνωση, κυρίως από έναν ώριμο σε ηλικία παρατηρητή καθόσον ανέρχονται απευθείας υποσυνείδητα προσωπικά βιώματα διαπιστώνοντας με έκπληξη ότι σε αυτή τη φάση της ζωής του το έχει πει και αυτός τόσο εγωιστικά: Πόσο σπουδαίος έγινα επιτέλους, τα έχω όλα, τους ξεπέρασα όλους! 

Στη συνέχεια ο Τροχός γυρίζει δεξιά όπου η κλίση του είναι αρνητική και επακολουθούν η σταδιακή πτώση του ανθρώπου, η νοσταλγία και το τέλος.

Ο αγιορείτης μοναχός προβάλει με την παράσταση αυτή μια διαχρονική διδασκαλία, όπου αναδεικνύει το μεγάλο πρόβλημα των ανθρώπων σε σχέση με τον θάνατο, προκειμένου να κατανοήσουν και να αποδεχθούν την βία που αυτός εκπροσωπεί σαν ξαφνική και απότομη ρήξη της κανονικότητας και να τονίσει έτσι την ματαιότητα και την πλάνη του βίου τους. 

Σαν σταθερό πρότυπο αυτής της κανονικότητας η παράσταση του τροχού τονίζει την περιοδικότητα μέσα στην κυκλική ανανέωση της φύσης και της ζωής. Τον ήλιο και την σελήνη να ανατέλλουν και να δύουν αέναα, τις εποχές να εναλλάσσονται διαδοχικά, τον σπόρο να πέφτει και να θάβεται στην γη και από εκεί να δημιουργείται, να βλασταίνει καινούργια ζωή.

Κυκλική ανανέωση: γέννηση ζωή θάνατος. Ο σαραντάρης βασιλιάς, που δείχνει να κατέχει την απόλυτη εξουσία. Όλοι, στην αριστερή πλευρά του τροχού, αγωνίζονται να τον φτάσουν και να πάρουν τη θέση του. Εκείνος, δεν καταλαβαίνει πως το απόγειο της δόξας του δεν θα κρατήσει για πολύ! Σύντομα θ’ αρχίσει η πτώση και νεότεροι βασιλείς θα τον αντικαταστήσουν, όσο εκείνος θα κατρακυλάει προς την δεξιά πλευρά του τροχού.

Μια αναπαράσταση της ανθρώπινης ζωής που είναι σίγουρο πως θα προβληματίσει όλους όσους αποφασίσετε να επισκεφθείτε τον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις όμορφες Μηλιές. 

Και, πιστέψτε μας, η επίσκεψη εκεί θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω, εντυπωσιάζοντάς σας με την παλαιά αυτή Εκκλησία, μα και δίνοντάς σας ταυτόχρονα διδάγματα για το πραγματικό νόημα της ζωής…!

«Ο Μάταιος Βίος του Πλάνου Κόσμου»

Πηγή: synodoiporia.gr

– O ναός «ανεκηνήθη επί το έτος 1741» βάσει μιας εκ των επιγραφών του ναού – και πιθανόν να υπήρχε προγενέστερος ναός στην ίδια θέση.

– Ενώ έχει δώδεκα εσωτερικούς τρούλους – η εξωτερική άποψη είναι μάλλον λιτή, πιθανώς διότι ενώ μεν επιτρεπόταν η λατρεία στους ναούς τον καιρό εκείνο της Τουρκοκρατίας, επιβάλλετο ίσως δια νόμου ίσως για απλά πρακτικούς λόγους να μην προκαλεί τους Τούρκους η ύπαρξη μεγαλοπρεπών ορθόδοξων ναών.

– Η ύπαρξη 48 κενών και αναποδογυρισμένων πιθαριών στην οροφή του ναού που συμβάλει στην ελάφρυνση του βάρους αλλά και στην εξαιρετική ακουστική του ναού (μαζί με τα πέντε πηγάδια στο δάπεδο του ναού). Η χρήση αυτού του στοιχείου αρχιτεκτονικής ακουστικής αναφέρεται στον Αριστοτέλη [«Προβλήματα Ι, ΙΑ. Όσα περί φωνής 8»] και εξηγείται με το φαινόμενον συντονισμού Helmholtz [Συντονισμός Helmholtz]

– Το εξαιρετικό ξυλόγλυπτο τέμπλο καλλιτεχνημένο σε ξύλο φλαμουριάς και επικαλυμμένο με φύλλα χρυσού, απεικονίζει ανάγλυφα και «κεντημένα» σε αυτό, παραστάσεις και σκηνές από την κιβωτό του Νώε, ζώων και πουλιών της Αφρικής.

– Οι καταπληκτικές 300 αγιογραφίες που απεικονίζουν αγίους που δεν είναι ευρέως γνωστοί. 
Όπως:
(α) ο Άγιος Σισώης που απεικονίζεται μπροστά σε ένα τάφο που περιέχει ένα σκελετό – που ανήκει στον Μέγα Αλέξανδρο μιας και η παράδοση θέλει τον Άγιο αυτό να έχει ανακαλύψει τον τάφο του μακεδόνα στρατηλάτη στην έρημο Σιονά. 
(β) ο Άγιος Χριστόφορος ο Κυνοκέφαλος 
(γ) οι Άγιοι Σαράντα (ο καθένας ξεχωριστά) με ονόματα που σπάνια απαντώνται όπως Άγιος Σμάραγδος, Άγιος Ευνοϊκός, Άγιος Εκδίκιος, Άγιος Γοργόνιος, Άγιος Σακερδών, Άγιος Χουδίων, και Άγιος Κάνδιδος, οι εξαιρετικές τοιχογραφίες του Νάρθηκα – Ο ζυγός της Δικαιοσύνης (Δευτέρα Παρουσία) και ο καταπληκτικός Τροχός του Χρόνου. 

Ο Τροχός του χρόνου – μια ιδιαίτερα ασυνήθιστη για χριστιανικό παράσταση περιλαμβάνει στον εξωτερικό κύκλο τον “Μάταιο Βίο του Πλάνου Κόσμου”, ενώ στους δύο εσωτερικούς κύκλους

απεικονίζονται οι εποχές του χρόνου, στον ένα με τα σύμβολα των «ζωδίων» και στον άλλο με τις προσωπογραφίες νεαρών αγοριών. Αυτού του είδους τα θέματα αναφέρονται ως «Στροφάδες κέλευθοι» (επί αστερισμών: η κυκλική τροχιά) και είναι εικονογραφικές όψεις του πρόσκαιρου της ζωής. Έτσι στα αντίστοιχα σημεία που δηλώνουν τις φάσεις της ζωής του ανθρώπου σημειώνονται οι ακόλουθες φράσεις (με λίγα ορθογραφικά λάθη)

«Άρα και πότε διαβάς ανέλθω εις τα άνω;»

«Στρέφου, ω χρόνε, εν σπουδή όπως ταχύ ανέλθω».

«Ιδού εγγύς ελήλυθα καθίσαι εις τον θρόνον».

«Ποίος υπάρχει ως εμέ και τις υπέρτερός μου;».

«Άρα, ω χρόνε, ως ορώ παρήλθε η νεότης;»

«Ω, πως εμέ τον δύστηνον ηπάτησας, ω κόσμε».

«Βαβαί, ω θάνατε, τις δύναται φυγείν σου;”

Πηγή: Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου

 

Σ.Μ.

Ἱερός Ναός Μεγάλης Παναγίας και Αγίου Δημητρίου Θήβας

Ο Ιερός Ναός της Μεγάλης Παναγίας και του Αγίου Δημητρίου είναι ένας ναός ο οποίος ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας και βρίσκεται στην πόλη της Θήβας, στο Νομό Βοιωτίας, στην Ελλάδα.
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου, που ονομάζεται και Μεγάλη Παναγία, χτίστηκε το 1867 και σ' αυτόν μεταφέρθηκε η θαυματουργή εικόνα της Μεγάλης Παναγίας από την παλιά εκκλησία της Μεγάλης Παναγίας η οποία καταργήθηκε. 

Ο ναός θεωρείται ο μεγαλύτερος και μεγαλοπρεπέστατος απ' όλους τους άλλους ναούς της πόλης. 

Έχει κατασκευαστεί εξ ολοκλήρου από αρχαίους λίθους και ενεπίγραφες πλάκες και είναι έργο του αρχιτέκτονα Ιωάννη Φιλοππότη. 

Ο ρυθμός της είναι σταυροειδής με τρούλο.

Ο ναός πήρε το όνομα Μεγάλη Παναγία, γιατί εκεί βρίσκεται η μεγάλη εικόνα της Παναγίας που αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Λουκά και είναι αρχαιότατη. 

Αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς από το γεγονός ότι η Παναγία κρατάει τον Ιησού στη δεξιά της αγκαλιά, ενώ οι νεότερες τον κρατούν στην αριστερή. 

Στο ναό αυτό σώζονται εικόνες της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που χρονολογείται από το 1622, του Ιησού Χριστού, του Ιωάννη του Προδρόμου και η Σύναξις των αγίων Ασωμάτων με χρονολογία 1784, όπως επίσης και η επιγραφή Αθανάσιος αρχιερεύς Θηβών ΑΨΠΔ.

Ο ναός γιορτάζει δύο φορές, η πρώτη γιορτή είναι στις 15 Αυγούστου όπου γιορτάζεται η Κοίμηση της Θεοτόκου και την παραμονή γίνεται περιφορά της εικόνας και η δεύτερη στις 26 Οκτωβρίου όπου γιορτάζεται ο Άγιος Δημήτριος.

Πηγές:
megali panagia thivon
el.wikipedia.org
agkyriaki.gr

Ἅγιος Παντελεήμων στην Κακή Θάλασσα Κερατέας

Ο ιερός ναός Άγιου Παντελεήμονα στην Κακή Θάλασσα Κερατέας

Η Κακιά Θάλασσα (ή Κακή Θάλασσα) στην Κερατέα, Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 60 χλμ από την Αθήνα και βρίσκεται στην λεωφόρο Λαυρίου, τον δρόμο που οδηγεί από Μαρκόπουλο στο Λαύριο. 

Την προσεγγίζει κανείς είτε μέσω Αττικής Οδού και έξοδο προς Μαρκόπουλο, είτε μέσα από τα Καλύβια αν έρχεται κανείς από την παραλιακή οδό. 
Ευτυχώς υπάρχει ευδιάκριτη ταμπέλα που βοηθάει τους επίδοξους επισκέπτες. 

Η παραλία είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Στο πρώτο και μικρότερο εκτός από άμμο υπάρχουν και αρκετές πέτρες. Στο δεύτερο και μεγαλύτερο έχει περισσότερο κόσμο, έχει άμμο και μικρότερες πέτρες, ενώ μέσα στη θάλασσα εκτός από κάποιες πέτρες στην αρχή, πιο μέσα υπάρχει αρκετή άμμος. 

Ανάμεσα στις 2 παραλίες βρίσκεται μία μικρή προεξοχή γης όπου στην κορυφή βρίσκεται ένα γραφικό εκκλησάκι αφιερωμένο στον Άγιο Παντελεήμονα. 

Βλέπει την παραλία της Κακιάς Θάλασσας από ψηλά, έχει ικανό εξωτερικό χώρο για κάθε είδους εκδήλωση και είναι Πανέμορφο. Το κίτρινο χρώμα του εσωτερικού του, σου δίνει την εντύπωση ότι το εκκλησάκι φτιάχτηκε για παιδιά ή ακόμη καλύτερα, για να σε κάνει να νιώθεις σαν παιδί.

Ο Άγιος Υάκινθος των Ανωγείων

Η Κρήτη έχει τον δικό της Άγιο της Αγάπης

Μια ημέρα πριν την γιορτή των ερωτευμένων, του Αγίου Βαλεντίνου, δεκάδες καταστήματα και επιχειρήσεις στα Χανιά έχουν ντυθεί στα κόκκινα για να τιμήσουν την περίσταση.
Ωστόσο, η Κρήτη έχει τον δικό της Άγιο Βαλεντίνο και τη δική της γωνιά των ερωτευμένων, τιμώντας κάθε χρόνο στις 3 Ιουλίου, στα ορεινά Ανώγεια στο Ρέθυμνο, τον Άγιο Υάκινθο της αγάπης.

Η σύγχρονη λατρεία του Αγίου ξεκινά από τα Ανώγεια της Κρήτης, με τα Υακίνθεια που πραγματοποιούνται κάθε καλοκαίρι να αποτελούν σημείο αναφοράς εντός και εκτός συνόρων και να συνδέονται κυρίως με πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Όσοι προτιμούν να γιορτάζουν τον, κατά την κρητική παράδοση, Έλληνα Άγιο της αγάπης επισκέπτονται τον ναό του Αγίου Υακίνθου, ένα λιτό, κυκλικό, πέτρινο κρητικό ναό που είναι κτισμένος σε υψόμετρο 1.200 μέτρων στον Ψηλορείτη.

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Εκκλησία, ο Υάκινθος υπήρξε θαλαμηπόλος του αυτοκράτορα Τραϊανού, ο οποίος του ζήτησε να απαρνηθεί τον Χριστό. 

Εκείνος αρνήθηκε και φυλακίστηκε 12 χιλιόμετρα νότια από τα Ανώγεια της Κρήτης, στην ορεινή περιοχή Φούρνοι, όπου του έδιναν φαγητά ποτισμένα με το αίμα ζώων που είχαν θυσιαστεί σε είδωλα.

Ο Άγιος αρνήθηκε το φαγητό επί σαράντα ημέρες και τελικά πέθανε από ασιτία το 98 μΧ, σε ηλικία 20 ετών. 

Οι φρουροί του βρήκαν στο κελί του αγγέλους που κρατούσαν λαμπάδες να τον στεφανώνουν. 

Ο αυτοκράτορας Τραϊανός, κατά την ελληνορθόδοξη παράδοση, έδωσε εντολή να πετάξουν το λείψανό του στα θηρία, αλλά το φύλασσαν άγγελοι και τα θηρία δεν το πείραξαν. 

Τελικά, το λείψανο ετάφη στην πατρίδα του, την Καισάρεια, από έναν συγκλητικό που του ξαναέδωσε το φως του.

Παράλληλα, το όνομα Υάκινθος είναι συνυφασμένο και με τα πανάρχαια ήθη. Προς τιμήν του γίνονταν κάθε χρόνο γιορτές στην Τύλισσο, στη Μεσσηνία και τη Σπάρτη. Γιόρταζαν τον θάνατο και την ανάστασή του, καθώς θεωρούνταν ένας προελληνικός θεός της βλάστησης και της γονιμότητας.

Πηγή: iefimerida

Ἁγία Σιών: Πατριαρχική Σχολή Ιεροσολύμων

(Δωρεάν Φοίτηση για μαθητές Γυμνασίου – Λυκειου)

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων παρέχει δωρεάν φοίτηση σε όσους μαθητές επιθυμούν να φοιτήσουν στον Γυμνάσιο-Λύκειο της Πατριαρχικής Σχολής στα Ιεροσόλυμα. Στο Γενικό Γυμνάσιο-Λύκειο διδάσκονται από Καθηγητές του Υπουργείου Παιδείας όλα τα μαθήματα όπως ορίζει το αναλυτικό πρόγραμμα του ΥΠΕΠΘ, (τουλάχιστον 2 ξένες γλώσσες, Μουσική, Η/Υ, Αγιογραφία, Γυμναστική, Αθλητικές Δραστηριότητες κ.α.). Τα τμήματα είναι ολιγομελή.
Οι απόφοιτοι Λυκείου αποκτούν το δικαίωμα των Ομογενών για την εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια.
Οι μαθητές προέρχονται από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια και διακρίνονται για το Ορθόδοξο ήθος τους.
Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στηρίζει ιδιαίτερα τα παιδιά των Πολυτέκνων Οικογενειών.
Καλύπτει όλα τα έξοδα, όπως μετάβαση, διαμονή, δίδακτρα, σίτιση, περίθαλψη και ό,τι άλλο χρειάζονται ως παιδιά , ως μαθητές και αργότερα ως φοιτητές. Οι μαθητές της Πατριαρχικής Σχολής έχουν το μοναδικό προνόμιο να συμμετέχουν ενεργά στη ζωή του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου.

Όσοι γονείς επιθυμούν τα παιδιά τους να φοιτήσουν δωρεάν στο Γενικό Γυμνάσιο – Λύκειο της ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΙΩΝ, για το Σχολικό έτος 2017-2018 , παρακαλούμε να επικοινωνήσουν με την Καθηγήτρια κ. Μαριάνθη Μαλτεζοπούλου για πληροφορίες και δηλώσεις προεγγραφής. ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΕΣ

Ακολουθεί ένα ενημερωτικό βίντεο – συζήτηση για την φοίτηση στην Πατριαρχική Σχολή Ιεροσολύμων.

 Υπεύθυνη Επικοινωνίας
Μαριάνθη  Μαλτεζοπούλου
τηλ. 210-9858896
697 670 1319
e-mail : mmaltezopoulou@gmail.com

Η Αδελφότητα διαθέτει την Πατριαρχική Σχολή, η οποία είναι Γυμνάσιο και Λύκειο καθ' όλα ισότιμη προς τα δημόσια σχολεία Μέσης Εκπαίδευσης της Ελληνικής Επικράτειας, αναγνωρισμένη από το Κράτος από το έτος 1911. Η Πατριαρχική Σχολή ακολουθεί το πλήρες πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, εμπλουτισμένο με ειδικά μαθήματα, τα οποία καλύπτουν τον ειδικό ρόλο της. Το διδακτικό προσωπικό αποτελούν καθηγητές αποσπασμένοι από την Ελλάδα και πτυχιούχοι Κληρικοί τού Πατριαρχείου. Η Σχολή, η οποία διαθέτει και Οικοτροφείο, στεγάζεται σε κτίριο του Πατριαρχείου στο λόφο τής Αγίας Σιών, λίγα μέτρα από το «Υπερώον», όπου πραγματοποιήθηκε ο Μυστικός Δείπνος και η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα τής Πεντηκοστής.

Το Πατριαρχείο έχει όλη τη φροντίδα των μαθητών και αναλαμβάνει όλες τις δαπάνες τους για τη φοίτησή τους, τη διαβίωσή τους, και, γενικότερα, οποιαδήποτε ανάγκη τους κατά τη διαμονή τους στη Σχολή.

Οι μαθητές, εκτός των ωρών διδασκαλίας, οι οποίες διεξάγονται τις πρωινές ώρες, έχουν προγραμματισμένη απογευματινή μελέτη και συμμετέχουν στις μεγαλοπρεπείς τελετές τής Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Η Σχολή αποτελεί το φυτώριο της Αδελφότητος, από το οποίο θα προέλθουν οι αυριανοί Αγιοταφίτες Πατέρες. Στόχος της είναι η προετοιμασία νέων, ικανών να ανταποκριθούν στην υψηλή αποστολή τής εθνικής και πνευματικής κληρονομιάς τής Αγιοταφιτικής Αδελφότητας.

Οι απόφοιτοι της Σχολής, μετά από ελεύθερη προσωπική τους επιλογή, μπορούν να ενταχθούν στην Αδελφότητα και με τη φροντίδα τού Πατριαρχείου να συνεχίσουν τις σπουδές τους σε Ελληνικά ή ξένα Πανεπιστήμια. Αν θελήσουν να αποχωρήσουν, μπορούν να λάβουν μέρος στις εισαγωγικές εξετάσεις, ή, εφόσον έχουν συμπληρώσει τετραετή τουλάχιστον φοίτηση στη Σχολή, μπορούν να λάβουν μέρος στις ευνοϊκές εισαγωγικές εξετάσεις των Ομογενών.

Η Σχολή δέχεται με ιδιαίτερη χαρά οποιονδήποτε μαθητή με ήθος και χριστιανικές αρχές, ο οποίος θα ήθελε να αρχίσει ή να συνεχίσει τις σπουδές του στην Αγία πόλη τής Ιερουσαλήμ, από την Ελλάδα, την Κύπρο ή την ομογένεια του Εξωτερικού. Όλα αυτά δείχνουν μία αναμφισβήτητη πραγματικότητα: την ολοφάνερη αρωγή τού Πατριαρχείου μας στην εκπαιδευτική διαδικασία, διότι ο Χριστιανισμός ζει, ανανεώνεται, ανακαλύπτει δρόμους, αναδεικνύει διαλεκτούς ανθρώπους, άξιους, να εκπροσωπήσουν έντονα και παραστατικά την πνευματική και ηθική μας ζωή. Ζούμε, λοιπόν, αυτήν την πολυσύνθετη πραγματικότητα, η οποία μάς επιτρέπει να βιώνουμε την πνευματική ζωή, δίχως να αναιρούμε τον εαυτό μας. Περίλαμπρη και μοναδική στην ιστορία τού κόσμου η πνευματική συγκομιδή τού Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων. Ενισχύει με την παρουσία του και την ενεργή συμμετοχή του την παιδευτική και μαθησιακή διαδικασία, και συντελεί στην οργανική ενότητα γνώσεως και πίστεως. Παρέχει την πλούσια εμπειρία των καταστάσεων και των συνθηκών, καθώς γνωρίζει εμβριθώς τα ποικίλα προβλήματα και εμπόδια, τα οποία εκάστοτε αναφύονται.

Αποτελεί ηθικό χρέος όλων μας η με κάθε μέσο στήριξη του θεάρεστου έργου τού Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, το οποίο έχει βαθειά συναίσθηση ότι η Παιδεία, και μάλιστα η Εκκλησιαστική, συντελεί στην ηθικοπνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, καθιστώντας αυτόν ελεύθερο και ικανό να αντισταθεί στις σύγχρονες προκλήσεις. Ομοίως, έχει συναίσθηση ότι αυτή καλλιεργεί τον ανθρωπισμό, την αγάπη, την ειλικρίνεια, τον σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, επιτυγχάνοντας το μετασχηματισμό των συνειδήσεων και οδηγώντας τον άνθρωπο στον ορθό δρόμο τού Θεού. Για το Πατριαρχείο, η Παιδεία αποτελεί αιώνιο αγαθό, ανώτερο από τον πλούτο, τη δόξα, την ομορφιά, την ευγενική καταγωγή και τη σωματική ρώμη. Παραμένει και συνοδεύει τον άνθρωπο σε ολόκληρη την πνευματική και ηθική ζωή του, παρακινώντας τον σε έργα άφθαρτα και αθάνατα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, ως πνευματική κοινότητα, από τα πρώτα της βήματα ανέλαβε την αγωγή των νέων και έπαιξε βασικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς τους. Οι Τρεις Ιεράρχες, ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, υπήρξαν οι σημαντικότεροι Χριστιανοί παιδαγωγοί, που κληροδότησαν σε εμάς σπουδαία πνευματικά αγαθά• αγαθά, τα οποία ενέτειναν τον αγώνα μας, τα οποία έδωσαν όραμα και προοπτική και μας προφύλαξαν από ποικίλες παραχαράξεις, παρέχοντάς μας αιώνια πρότυπα και υψηλούς στόχους. Ας γίνουμε, λοιπόν, μιμητές τού έργου τους και της δικαιωμένης θεάρεστης βιοτής τους.

Αγαπητοί μας γονείς, η φροντίδα υμών των γονέων επικεντρώνεται στον μόχθο για τη συντήρηση και τη μόρφωσή των παιδιών σας. Όνειρό σας είναι να τα δείτε επιτυχημένα, ευτυχισμένα και καλά τακτοποιημένα. Στο δύσκολο αυτό έργο, η Εκκλησία διδάσκει αλήθειες σωτήριες. Αλήθειες ζωής, βασισμένες πάνω στη Θεία Αποκάλυψη, οι οποίες χαράσσουν κατευθύνσεις, λύνουν προβλήματα, φωτίζουν τον νου, σμιλεύουν χαρακτήρες, εξασφαλίζουν επιτυχία, εξανθρωπίζουν τον άνθρωπο.

Ἱερά Μονή Μάρθας καί Μαρίας ἐν Βηθανίᾳ

Ἡ διὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ δικαίου Λαζάρου εἰς ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς γνωστὴ κωμόπολις Βηθανία κεῖται ἀνατολικῶς τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν. Εἰς αὐτὴν κεῖται ὁ τάφος τοῦ Λαζάρου. Τεσσαράκοντα περίπου μέτρα πρὸς μεσημβρίαν τοῦ τάφου τοῦ Λαζάρου ὑπάρχουν ἕτερα ἐρείπια, εἰς τὰ ὁποῖα λέγεται ὅτι ἦτο ὁ οἶκος τῆς Μάρθας καὶ τῆς Μαρίας, ἐπὶ τῶν ὁποίων παλαιὰ ὑπῆρχε ναός. Πρὸς τὰ νοτιοανατολικὰ δὲ μέρη (200 περίπου μέτρα) τῆς Βηθανίας, παρὰ τὴν ὁδόν, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμόν, ὑπάρχει βράχος ἔχων σχῆμα ράχεως ὄνου. Ἐπὶ τούτου τοῦ βράχου λέγεται ὅτι ἐκάθησεν ὁ Σωτὴρ ἡμῶν πρὶν εἰσέλθῃ εἰς τὴν κωμόπολιν καὶ ἐκεῖ ἀφοῦ Τὸν συνήντησε ἡ ἀδελφὴ τοῦ Λαζάρου Μάρθα ἔπεσε εἰς τοὺς πόδας Αὐτοῦ λέγουσα: «εἰ ἦς ὧδε, οὐκ ἂν ἀπέθανέ μου ὁ ἀδελφός», λέγει αυτή ο Ιησούς «αναστήσεται ο αδελφός σου».

🔺🔻🔺🔻🔺🔻

Το χωριό Βηθανία βρίσκεται 4 χιλιόμετρα ανατολικά της Ιερουσαλήμ, πάνω στο δρόμο προς την Ιεριχώ. Αραβικά ονομάζεται "Αζαρία" από το Ελληνικό Λαζαρείο που ήταν εκκλησία που χτίστηκε τους Βυζαντινούς χρόνους πάνω στον Τάφο του Λαζάρου. Το ευαγγελικό όνομα Βηθανία αποτελεί παραλλαγή του εβραϊκού ονόματος του χωριού Μπεϊτ- Χανανιά που σήμαινε το χωριό του Χανανία.

Ο Χριστός επισκεπτόταν συχνά τη Βηθανία, γιατί εκτός του ότι ήταν στο δρόμο του για Ιεροσόλυμα, ήταν και η ιδιαίτερη πατρίδα του φίλου του Λαζάρου και των αδελφών του Μάρθας και Μαρίας.

Με Κύπριο κτήτορα το 1879, Κυπρία ηγουμένη και άλλες πέντε Κυπρίες από τις δέκα αδελφές σήμερα η Ελληνορθόδοξη Μονή Μάρθας και Μαρία, στην ιστορική Βηθανία, είναι ένα από τα πολλά προσκυνήματα της Αγίας Γης.

Η Μονή Μάρθας και Μαρίας λέγεται και Μονή της Προϋπάντησης, γιατί εδώ προϋπάντησαν τον Χριστό οι αδερφές Μάρθα και Μαρία, όταν πήγε εκεί για να αναστήσει το νεκρό Λάζαρο.

Η Μονή είναι απέριττη μέσα σε ένα καταπράσινο κήπο. Οικοδομήθηκε το 1879 από τον Κύπριο Αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα (μετέπειτα Πατριάρχη Αντιοχείας) στα ερείπια παλαιότερης Μονής. Επιγραφή πάνω από τη δυτική πύλη αναφέρει «Ο παρών Ιερός Ναός, σωρός ερειπίων υπάρχων πρότερων, ανεσκάφη, εκαθαρίσθη και ευρυχωρότατος ωκοδομήθη ευσεβεί ζήλω και δαπάνη του Αρχιμανδρίτου του Παναγίου Τάφου κ. Σπυρίδωνος του Κυπρίου φιλοτίμω συνδρομή των Ορθοδόξων χριστιανών εν έτει 1879, επί Πατριάρχου Ιεροσολύμων Ιεοροθέου του Α΄ και ετιμήθη επ`ονόματι του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ως κείμενος εν Βηθανία επί του τόπου ένθα υπήντησαν αυτόν αι αδελφαί του Λάζαρου Μάρθα και Μαρία και εξεφώνησε το ¨εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή¨.

Στο δεξιό μέρος του ναού σώζεται βράχος, που έχει σχήμα ράχεως όνου. Σ’ αυτόν, σύμφωνα με την παράδοση κάθισε ο Χριστός πριν εισέλθη στην Βηθανία.
Ηγουμένη της Μονής είναι η μοναχή Ευπραξία από την Κύπρο, η οποία βρίσκεται εκεί από το 1955. 

Οι άλλες Κύπριες μοναχές είναι οι αδελφές Μακαρία, Μητροδώρα , Μαρία και Μιχαηλία. Στην Μονή εγκαταβιώνουν ακόμη πέντε μοναχές από την Ελλάδα, τον Καναδά και την Αυστραλία.

Λόγω του ότι η Μονή είναι περικυκλωμένη από μουσουλμάνους, πολλές φορές αντιμετωπίζει το μένος ορισμένων φανατικών. 
Οι μοναχές ζουν σε αντίξοες συνθήκες και αγωνίζονται να διαφυλάξουν το ιστορικό αυτό προσκύνημα.

Σήμερα στη Βηθανία που είναι Αραβικό χωριό, υπάρχει το μέρος του Τάφου του Λαζάρου, όπως είναι διασκευασμένο, αποτελείται από μια υπόγεια κρύπτη στην οποία οδηγούν 27 σκαλοπάτια, σκαλισμένα στο φυσικό βράχο. 
Η είσοδος αλλά και ο τάφος βρίσκονται σήμερα στο χώρο τζαμιού που ανήκει στους Μουσουλμάνους.
Εδώ ο Χριστός ανάστησε το Λάζαρο. Εδώ έφαγε μια εβδομάδα προ του Πάσχα και η Μαρία του έπλυνε τα πόδια με μύρο.
Όπως είναι γνωστό, ο Λάζαρος μετά την Ανάστασή του έζησε άλλα 30 χρόνια.
Για να αποφύγει την οργή των Ιουδαίων κατέφυγε στην Κύπρο, όπου έγινε πρώτος Επίσκοπος Κιτίου (Λάρνακας ).